Gepubliceerd: 09 augustus 2022

Alaska

Where the hell is Deadhorse Alaska

Alaska, de 49 ste staat van de VS, 35x Nederland en in tegenstelling tot de “lower 48” geeft Alaska menigeen de verbeelding tot een ruig en onherbergzaam gebied op aarde. Die indruk heb ik zeker overgehouden van de vele vluchten via Anchorage naar het verre oosten in de tachtiger jaren toen we nog niet via Rusland mochten vliegen. Anchorage was toen een technische tussenstop, voor brandstof tanken en crew wissel. Alaska was in die tijd economisch alleen van belang voor wat visserij en olie, toerisme kende men nauwelijks. De inwoners waren op alle gebied zelfredzaam. De rest was werkzaam in de olie-industrie, een mannenwereld. Anchorage was voor hen de plaats waar je Alaska binnenkwam en weer verliet na een aantal maanden werken. Het uitgaansleven was erop ingesteld. Gelegenheden zoals The Bush Company en Chilkoot Charlie’s met hun schaars geklede meisjes veelal uit California, waren de enige gezellige “bars”. (volgens internet bestaan ze nog steeds). Als KLM-crew beschikten we over een vijftal grote auto’s die dienden als crewvervoer van en naar de luchthaven. De vele dagen die we overstonden kon je er vrij gebruik van maken, openbaar vervoer bestond hier niet. Buiten Anchorage was je op je zelf, als je met de auto stil stond om wat voor reden ook, stopte de eerstvolgende auto die vroeg of je misschien hulp nodig had. De indruk die ik toen kreeg was een van de ruige, niet door mensen aangetaste en/of gemanipuleerde natuur.

moose of gewoon eland het grootste dier van de hertenfamilie, het gewei valt ieder najaar af. in Alaska komen de grootste geweien tot wel 6 ft (bijna 2 meter breed) voor!

even lekker spetteren

Nu is dat heel anders, brede wegen met gemaaide bermen, wandelpaden en zelfs betaalde parkeerplaatsen. Anchorage heeft inmiddels 300.000 inwoners gekregen. Overal zie je groepjes vakantiegangers die begeleid iets moeten ondernemen, “adventures” noem je dat. De ruige indruk van toen is wat verdwenen, het is geciviliseerder geworden. Nu, na de covid periode worden de bekende toeristische plaatsjes overstroomd door enorme hoeveelheid grote Amerikaanse camper bussen en caravans met zware pick-up trucks. Als er geen elektrische aansluiting is staat de meegebrachte generator de hele dag te stampen om al de elektrische apparatuur levend te houden. Het houtvuurtje wordt met een grote gasbrander aangestoken. Gelukkig hebben ze allemaal de grote campings al maanden van tevoren geboekt en ligt de vakantie route helemaal vast. Vakantiegangers hier zijn net als in Europe volledig voorspelbaar in hun vakantie gedrag, als je dat weet kun je toch genoeg mooie rustige gebieden vinden.

dit is "downtown" Anchorage, hier is niet zoveel veranderd

Vanuit Yukon, Canada rijden we de prachtige Top of the World Hwy op weg naar Fairbanks. De startmotor doet het met parallel geschakelde accu’s nog steeds al is het met moeite. Vanuit Nederland heeft onze zoon Jorn inmiddels een nieuwe met UPS opgestuurd naar Fairbanks. De door UPS beloofde Express zending van 3 dagen worden er 8 maar hij komt aan. Ik wissel hem zelf tijdens prachtig weer op de parkeerplaats van de Walmart (supermarkt) die tevens dient als camper overnachtingsplaats voor diegene die 65 tot 75 dollar per nacht op de camping toch wat te gortig vinden. De Bremach start weer als nooit tevoren!  Dus “problem solved”.

de start motor zit mooi verscholen

parkeerplaats Walmart Anchorage

Het is tijd om naar het meest noordelijke gelegen puntje van Noord-Amerika te rijden waar je op 4 wielen kan komen. Via de Dalton Hwy naar Prudhoe Bay krijg je het antwoord op de vraag “Where the Hell is Deadhorse Alaska?”. Deadhorse is de naam van de gemeenschap in deze grootste olievelden van Noord-Amerika. De Dalton Hwy is een 414 mijn (666km) lange industriële weg naar deze olievelden. Hij begint een kleine 200km noord van Fairbanks en loopt parallel aan de Trans-Alaska Pipeline. Deze 800 mijl (1287km) lange oliepijplijn met 11 pompstations zorgt voor het ruwe olietransport van de noordelijke olievelden naar de Marine Terminal in Valdez. De Dalton Hwy, is het hele jaar te berijden en o.a. bekend van de History reality-tv serie “Ice Road Truckers” en van de BBC serie “World’s Most Dangerous Roads”. Als je deze series vooraf volgt breekt het klamme zweet je uit als je er alleen al aan denkt hem te gaan rijden. Gelukkig hebben we al heel wat van deze World’s Most Dangerous roads overleefd en dat zonder de ondersteuning van een heel film team…. We spreken onderweg een chauffeur, hij vertelt ons dat je in de winter maximaal 15 mijl (24 km/uur) per uur over deze winterweg mag rijden. Je wordt continu via “satellite- tracking” gemonitord als je ook maar even sneller rijdt ben je gelijk je baan kwijt. Met deze wetenschap kijk je toch met wat andere ogen naar dit soort programma’s.

"loop" van de Alaska pipeline, tevens de diameter van de buis hieromheen zit een dikke isolatie wand om bevriezing van de olie te voorkomen

Ondanks de informatie die het “information centre” geeft, het is afgelegen je bent volledig op je zelf en er wordt aangemoedigd een overlevingsuitrusting mee te nemen, enz. enz. beginnen we aan deze “expeditie”. Gelukkig schrikt het veel reizigers af waardoor het een van de relatief rustige wegen van Alaska is. De tegemoetkomende vrachtwagens zo’n 100 per dag, remmen heel netjes af op deze grotendeels gravelweg voor het opspattende steenslag dit in tegenstelling tot sommige toeristen. Tot zover redden wij het zonder ruitbreuk. De omschrijving als een van meest geïsoleerde wegen ter wereld blijkt toch wel wat overdreven.

één van de vele vrachtautos op de Dalton Hwy

De natuur onderweg is prachtig de weg doorkruist het berggebied The Brooks Range, en eindigt in een uitgestrekt toendra landschap tot aan een industrie locatie waar we bij de beveiligingpoort van de olievelden op enkele kilometers van de Arctic Sea of Noordelijke IJszee niet meer verder mogen. Ons doel om het Amerikaanse continent van het uiterste zuiden van Argentinië, bij Ushuaia naar het uiterste noorden bij Prudhoe Bay te rijden is na 676 reis-dagen en ruim 84.000km gelukt! Altijd een reden om een meegebrachte fles bubbels open te trekken. Helaas, Deadhorse is drooggelegd voor de werknemers dus alcohol is hier ten strengste verboden. Laten we daar vlak voor de security gate waar de dienstdoende beveiliger ons al bijna een kilometer voor te port stond toe te zwaaien dat we hier niet verder mochten maar niet in verlegenheid brengen. We doen het stilletjes een avond later op de terugweg.

onderweg, delen van de Alaska pipeline liggen ondergronds, hier staan we deze nacht recht boven deze oliebuis

muskox, "prehistorisch dier" leeft hier waarschijnlijk  al zo'n 200.000 jaar in Alaska

Fireweet bloemen, je ziet ze overal in noord-Canada en Alaska

in juni dit jaar door het vroege mooie weer zijn er ontzettend veel "wildfires", natuurbranden meestal veroorzaakt door blikseminslag, ze worden goed met helicopters in de gaten gehouden maar als ze geen gevaar vormen wordt er verder geen actie ondernomen. we hebben veel slecht zicht gehad door de rook die dagen blijft hangen

zelfs rond de olie pijp leiding laat men het gewoon branden

Deadhorse is een industrie locatie, er woont hier niemand permanent, de ongeveer 2000 werknemer zitten hier tijdelijk en op “all inclusive” basis. De onderkomens bestaan uit gestapelde wooncontainers geplaatst tussen industriële installaties en materiaal opslag. De omgeving bestaat uit een wirwar van olieleidingen die de olie vanuit een kleine 1000 putten centraliseren voor doorvoer naar Valdez in het westen van Alaska aan de Prince William Sound, een baai die door de warme golfstroom nooit dicht vriest. In de jaren zestig werd een oppervlak van 2,5 x Nederland geselecteerd door de Amerikaanse overheid als potentieel olieveld in noord-Alaska ter bevordering van de economie van deze staat. Pas in 1973 na het sterk stijgen van de olieprijs op de wereldmarkt (de eerste oliecrisis) wordt dit grootschalig ontwikkeld. Ongeveer 80.000 Ha (iets kleiner dan de Flevo polder) beslaat het huidige olieveld. Binnen enkele jaren wordt de industrieweg, de Dalton Hwy aangelegd voor het zware transport van alle materieel voor de olie-industrie en voor de aanleg en onderhoud van de Trans Alaska Pipeline. Alles is grotendeels gebouwd op permafrost ondergrond. Dit geeft voor de aanleg van de Hwy en oliepijplijn enorme technische uitdagingen om verzakking te voorkomen vooral in de zomertijd waarbij de temperatuur bovengronds soms oploopt tot in de 30 gr Celsius al is dat maar tijdens enkele maanden. Het gehele olieveld wordt inmiddels door BP geëxploiteerd maar buiten BP zijn ExxonMobil, ConocoPhillips en Chevron de aandeelhouders. In 1989 was de opbrengst 2 miljoen barrels per dag nu is dit gezakt naar ongeveer 300.000 barrels/dag. Al het materiaal wordt met vrachtauto’s aan en af gevoerd, er wordt niets in de natuur geloosd. Zelfs al het drinkwater wordt aangevoerd en alle riool water wordt teruggebracht naar de “bewoonde wereld”.  Als men besluit het hele project te stoppen zijn de ontwikkelaars verplicht om alles tot de laatste bout en moer af te voeren en de omgeving in de natuurlijke staat terug te brengen. Met de huidige energiecrisis zal dit vast nog wel even duren.

Prudhoebay, Deadhorse met op de achtergrond de beveiligingspoort verder mogen we niet met eigen vervoer

materiaal zat

Als je op de kaart van Alaska kijkt zie je niet zo veel wegen, we hebben de meesten hiervan gereden en behoorlijk wat kilometers gemaakt. Voor het overgrote deel van deze prachtige natuur in Alaska moet je echter dure vlieg “adventure” trips boeken om het echt te kunnen ontdekken. Denali National Park gelegen tussen Fairbanks en Anchorage valt wat tegen, het weer is niet bijzonder en door een aardverschuiving is de enige (doodlopende)weg door het park grotendeels onbereikbaar. Toch is dit de grootste toeristentrekker van Alaska. Je loopt de uitgezette “hiking trails” met je meegebrachte verplichte “bearspray” (grote bus pepperspray als wapen tegen de beren) in colonne.  De hoogste berg van Noord-Amerika de Denali (tot 2016 Mount McKinley) blijkt buiten het park vanuit het zuiden ook nog eens veel beter te zien.  

wat oudere karakteristieke huisjes 

 Denalie Hwy

het verhaal van deze auto verteld in McCarthy bij de Kennicott kopermijn, 

Kennicott kopermijn genoemd naar de naast gelegen Kennicott gletsjer, hier het oude mijnwerkers dorp van de grootste kopermijn ter wereld eerste helft vorige eeuw

Kennicott gletsjer

Een niet te missen deel van Alaska is de Kenai Peninsela, het grote schiereiland ten Zuidwesten van Anchorage. De natuur is hier werkelijk prachtig, de wit besneeuwde bergen met ijsvelden en de vele gletsjers en rivieren afgewisseld met bossen en meren dit is Alaska. Alles groeit hier in het noorden veel sneller dan thuis, in 3 maanden tijd verloopt de groeicyclus waar het in Nederland 8 maanden over doet. Deze snelle groei komt grotendeels door de extreem lange licht periodes. De sneeuw smelt pas in juni en de winter begint alweer in september. We zitten midden in de grote zalmtrek en de vakantietijd. Het is er drukker dan ooit met vissers en toeristen. De visvergunning dit jaar geeft een verdubbeling in het aantal zalmen die je per persoon mag vangen want er is een overvloed aan zalm!

zalm vissen Kenai river

dit blijft zo mooi....

Waarom geeft de media alleen maar de negatieve informatie over onze natuur er is ook zoveel positiefs te melden. Hier zijn ook diverse gletsjers die jaarlijks gewoon groeien! We spreken onderweg een tweetal journalisten van een Franstalige Canadese krant zij doen wat onderzoek in Noord-Canada. Het wordt hen o.a. verboden iets van de gegevens over de sterk veranderende CO2 cyclus vanuit de onderstromingen van de oceanen en de CO2 opname hiervan in de luchtlagen te publiceren. Dit past namelijk niet in “veronderstelde” oorzaak van de huidige klimaatverandering……   Het weer is de laatste weken erg wisselvallig, zo nu en dan een zonnige dag maar ook zetten de weergoden regelmatig de hemelsluizen wijd open. Het is tijd om verder te gaan. De ferry vanuit Whittier richting Juneau, 2 dagen per boot op weg naar de geïsoleerde hoofdstad van Alaska, niet bereikbaar via de weg. We gaan kijken of het weer daar beter is, ze hebben ruim 2.200 mm/jaar aan neerslag (bijna 3x zoveel als NL). Wie weet, schijnt er toch nog een zonnetje voor ons?

 --000--

Gepubliceerd: 01 juli 2022

Canada

Noord Canada 

Yellowknife, de hoofdstad van de NorthWest Territories gelegen aan de noordzijde van het Great Slave Lake, een van de drie territories van de federale staat Canada en sinds afgelopen 1 maart na ruim 2 jaar weer open vanwege corona. Samen met de 10 provincies vormen ze het op een na grootste land ter wereld na Rusland. NorthWest Territories ruim 3x Nederland ligt voor het grootste deel boven de poolcirkel, 66.33 NB en heeft slechts 42.000 inwoners waarvan bijna de helft in de hoofdstad woont. Het verschil tussen een provincie en een territorie is van politieke aard. In tegenstelling tot wetten van een provincie moeten die van een territorie nog worden goedgekeurd door de federale regering van Ottawa. Ook kunnen territories hun grondwet niet op eigen houtje veranderen. Provincies kunnen dat wel. De verkoop en beheer van publiek land moet in territories worden goedgekeurd door Ottawa.  Yellowknife is een belangrijk navigatie punt voor Noord Atlantische vluchten vanuit Europa naar de west kust van de VS en bij iedere vlieger bekent als een desolate plaats met hele lange, koude winters. Voor zomer toeristen onaantrekkelijk vanwege de afstand naar de “bewoonde” wereld en ver van de meer bekende Alaska Highway richting Fairbanks. Het is wel de plek in noord Canada om in het najaar het noorderlicht te zien maar zo mooi als uit een cockpit van een vliegtuig is het nergens op aarde te zien. Dit is een “must see” na al die vluchten “overhead” tijdens mijn werkzame leven.

eindeloze wegen in Noord Canada

bij 60 NB, The NorthWest Territories

de Mackenzie ligt nog vol ijs

de bizons hebben kalveren, de stieren ravotten

Het doet mij denken aan Anchorage als we door de hoofdstraat rijden, wat vierkante gebouwen aan een kaarsrechte straat met brede trottoirs. Met 20.000 inwoners vergelijkbaar met een kleine provincie plaats in Nederland. Al honderd jaar is dit de basis voor het “bushvliegen” in Noord Canada. Vanuit hier worden sinds die tijd de kleine “Eskimo” ofwel Inuit nederzettingen bediend en de jagers en onderzoekers (goudzoekers) naar waardevolle mineralen gedropt in de wildernis en vele maanden later weer opgehaald als ze niet worden vergeten! Het boek “Flying to Extremes” van Dominique Prinet beschrijft zijn belevenissen als bushvlieger in de begin jaren 70 van de vorige eeuw. Zomers worden de veelal éénmotorige vliegtuigjes zoals Cessna 182, Otters en Beavers uitgerust met drijvers en in de winter met wielen gecombineerd met ski’s. Vooral in de winter met lange periodes van laaghangende bewolking, sneeuwbuien, slecht zicht en nauwelijks of geen daglicht in een gebied waar de kompas variatie (graden verschil tussen ware- en magnetische noordpool) maximaal is. De eenvoudige girokompassen gaven voor maximaal 30-45min vliegtijd een redelijk betrouwbare koers weer, door het verloop van de corioliskracht. Hierna moest je wel een landmark vinden om het kompas te corrigeren  (corioliskracht wordt veroorzaakt door de aardrotatie en is maximaal aan de polen, op de evenaar nul en direct verantwoordelijk voor de luchtstromen en de windrotatie richting bij hoge- en lagedrukgebieden, deze is contra op het zuidelijk halfrond t.o.v. noordelijk halfrond - ofwel voor het ontstaan van alle lucht en zeestromingen op aarde). Deze tijd, ver voor het gps-tijdperk van nu waar zonder probleem iedereen zonder enige benul van luchtvaart navigatie naar iedere uithoek van de wereld kan navigeren. Er zijn veel vliegtuigjes verdwenen, vliegers en passagiers omgekomen, vaak onder erbarmelijke omstandigheden door voedselgebrek of gewoon doodgevroren.

Ter nagedachtenis aan deze helden is er een klein gedenkteken “Bush Pilots Monument” opgericht op “The Rock”, de rots van Old Town Yellowknife.

bush pilots monument, Yellowknife

Als je op deze rots staat heb je uitzicht op alle baai locaties van de stad, ogenschijnlijk is er nog niets veranderd sinds de jaren 70, dezelfde oude vliegtuigen, de Beaver, Otter en Twin Otter en Cessna 180/182 simpel van techniek en onderhoud worden nog steeds gebruikt voor dezelfde doeleinden. Ze liggen nu op drijvers want het ijs is hier al bijna verdwenen op Great Slave Lake, alleen zijn ze nu uitgerust met simpele Garmin gps-navigatie, ongeveer dezelfde als waar wij in onze camper op navigeren.

ze liggen alweer op drijvers

Yellowknife, prachtig gelegen aan de noord oever van Slave Lake

Whati, een kleine Inuit nederzetting met 470 inwoners zo’n 165km NW van Yellowknife is sinds eind november 2021 ontsloten via een nieuwe “year-round” gravelweg. Hiervoor was het alleen per auto bereikbaar in de winter via de bevroren meren en zomers per vliegtuig. Wij rijden er even naar toe, het is begin juni. Terwijl ik een foto maak van het kleine houten kerkje stopt de eerste auto en vraagt waar we vandaan komen. Er is geen camping en weinig plek om te overnachten zonder mensen lastig te vallen. Wij besluiten op de parkeerplaats van het kleine vliegveld zo’n 2km buiten het dorp te overnachten. We zijn misschien wel de eerste bezoekers (toeristen) met eigen camper. De hele avond krijgen we bezoek uit het dorp, sommigen durven een praatje te maken, allemaal weten ze al dat we uit Nederland komen maar de meesten rijden een rondje en kijken van een afstand naar deze vreemdelingen van ver. De nacht is rustig, sinds de weg klaar is land er alleen nog op werkdagen om 12 uur een vliegtuig uit Yellowknife.

de nieuwe Hwy naar Whati

onderweg veel stof

Whati

Vanaf Yellowknife rijden we via de onverharde Liard Hwy verder naar het noordwesten, via een klein stukje Alaska Hwy en de Robbert Campbell Hwy, deze laatste loopt redelijk parallel aan de Alaska Hwy maar is grotendeels gravel. Als het regent is het een glibberige weg, dus het regent als wij hem rijden. Op een paar lokale auto’s na komen we 2 dagen lang bijna niemand tegen. We zien dagelijks meer dan 10 beren, allemaal zwarte beren. Hier zijn ze minder gewend aan auto’s dan in de drukke parken verder noord. Ze laten zich dan ook maar even zien en verdwijnen snel weer in uitgestrekte bossen die ons beeld al duizenden kilometers vormt afgewisseld met de ontelbare kleine en grotere meren. We zien zelfs een Cougar (Panter) maar ook deze is te snel voor de fotografen.

bighorn schapen, zij willen wel even poseren

hoge waterstanden

prachtige weerspiegelingen

wilde stroomversnellingen

toch maar weer eens wassen

prachtige Alaska Hwy

Via de Klondike Hwy bereiken we Dawson City, 100km voor de meest noordelijke grens met Alaska. Het alom bekende stadje vanwege de Gold Rush eind achttienhonderd. Het plaatsje, een van de hoogtepunten voor veel toeristen op hun reis door noord Canada en Alaska, lijkt veel op een openluchtmuseum. Het is nog grotendeels in de winterrust. Onderweg hiernaartoe ontmoeten we veel mensen die ons de Dempster Hwy aanraden. Het is volgens de informatie de meest “remote” route in Canada en sinds 2017 is de weg doorgetrokken van Inuvic naar Tuktoyaktuk aan de Arctic Sea (Beaufort sea). Dit is de enige weg in Canada en Alaska waar je op eigen wielen na het oversteken van de poolcirkel de Arctic Sea kan bereiken. De gravelweg is 885km lang en begint 40km ten oosten van Dawson City, je moet dezelfde 885km gravelweg terugrijden. Dit in tegenstelling tot de andere weg van Fairbanks in Alaska naar Prudhoe Bay waar je de laatste 15km niet naar zee mag rijden vanwege olieopslag terrein. Dit zijn de twee enige wegen die de poolcirkel passeren op het Amerikaanse continent. Alhoewel Prudhoe Bay net iets noordelijker ligt, zit dit in onze planning. We hebben dan vanuit het verste puntje van Zuid-Amerika net oost van Ushuaia naar het meest noordelijke puntje van Noord-Amerika gereden.

We beslissen ook de Dempster te rijden! Echter door de enorme sneeuwval in Noord-Amerika en Canada de afgelopen winter (mensen zeggen in decennia niet zoveel sneeuw te hebben gezien) de vele regen tijdens het late dooi seizoen is de waterstand in de rivieren extreem hoog. De Dempster heeft in het gebied boven de poolcirkel 2 ferry verbindingen over de Peel river en de machtige Mackenzie river. Deze beginnen normaal op 1 juni te varen maar de Peel river ferry vaart nog niet vanwege de hoge waterstand. Inmiddels begint de startmotor van onze camper te protesteren. De auto-onderdelen winkel in Dawson test onze start accu, maar die is prima. Een nieuwe startmotor hierheen sturen duurt zeker een maand, onderdelen uit Toronto duurt al meer dan 2 weken volgens de medewerker. Hier moeten we het mee doen. Zelf maak ik alle elektrische contacten en aardpunten op het chassis schoon en corrosie vrij, kijk dit helpt en hij start weer als vanouds.

Dawson City

alles staat hier op de "perma frost", toch zakt het langzaam scheef door steeds langere periodes met wat hogere temperaturen

Klondike "goldrush" eind 18 honderd, voor sommigen uitstekende tijden, voor de meesten een grote terleurstelling en hard werken

Dawson City aan de oever van de Yukon rivier

Op advies van de het informatiecentrum in Dawson slaan we voor 3 weken eten in en met volle diesel en watertank beginnen we aan de 885km lange route. De Peel river ferry is net de avond voor ons vertrek gaan varen. De gravelweg blijkt in prima staat sommige delen zijn zo vlak als een biljartlaken, zolang het droog is geeft het alleen veel stof. Maar zodra het gaat regenen verandert het  in no time in een geweldige modderbende. Hier lopen we duidelijk voor het toeristenseizoen uit. Deze route die bij veel Canadezen op de Bucketlist staat is een belevenis, via de uitlopers van de Rocky Mountains, de Mackenzie Mountains langs eindeloze naaldbossen en meren gebieden tot langzaam de bomen kleiner worden en uiteindelijk verdwijnen en plaats maakt voor de toendra’s. Toendra’s grenzend aan het poolgebied hebben geen bomen en kennen geen struiken, het is een vlak gras en mosachtige uitgestrekt landschap. Het is bijna de langste dag, de zon gaat al dagen niet meer onder in het Inuit plaatsje Tuktoyaktuk op bijna 70 gr NB aan de noordzijde van de enorme Mackenzie delta. Hier aan de Arctic Sea is de zon voor het laatst opgekomen op 19 mei en gaat pas onder op 24 juli, dat is 58 dagen lang zonlicht! Op de Noordpool is er zelfs in de zomer 180 dagen lang geen zonsondergang! Een hele vreemde belevenis. Maar in de winter zie je hier even lang zelfs geen schemerlicht. De Arctic Sea ligt nog vol ijs en met de straffe noordenwind is de gevoelstemperatuur nog maar -5 C, het is er verrekte koud.

yes, we gaan de "remote" Dempster rijden

prachtige ruige natuur, Dempster Hwy

halverwege de 885km Demster Hwy passeren we de poolcirkel

de ferry over de Mackenzie river, aan beide zijden nog de enorme ijsmassas (zwart), de jongens van de ferry hadden nog nooit eerder zoveel ijs als dit jaar meegemaakt (en wij moeten maar geloven dat het overal warmer wordt)

het wordt steeds kouder 

de poolcirkel met weergave van de "treeline",  noord van deze boomgrens lijn vind je alleen toendra's, zee en poolijs 

de boomgrens voorbij, verder noord alleen nog toendra's

we hebben het gehaald, de Arctic Sea of wel de Beaufortzee bij het Inuit plaatsje Tuktoyaktuk

kerkjes in Tuktoyaktuk

Tuktoyaktuk

"arctische zeerook" in zeer koude lucht condenceerd waterdamp boven de open delen van het relatief warme water en wordt door de wind meegevoerd, dit komt alleen in het poolgebied voor 

Ook hier lopen de Inuit niet meer rond zoals ik mij de plaatjes van Eskimo’s herinner uit het aardrijkskunde boek. De spijkerbroek en geruite overhemd is ook hier de gewone dracht en alleen de donkere huidskleur en de karakteristieke ronde gezichten onderscheid de Inuit nog van de import en toeristen.

onderweg bij Tuktoyaktuk een praatje met de Hwy patrol

er wordt hier nog druk gejaagd!

Iglo kerk Inuvik

Inuvik

Het beeld wat wij krijgen van de uiterst vriendelijke Inuit bevolking geeft ons de indruk dat de Canadese overheid het goed aanpakt. Ze hebben behoorlijk veel autonomie en leven veelal van de jacht op zeehonden, walvissen en kariboes en van de visserij. In 1999 is een groot deel van North WestTerritories afgescheiden en een nieuw autonoom territorie Nunavut met de hoofdstad Iqaluit gevormd ter grootte van 1/5 deel (ruim 20x Nederland) van Canada en slechts 28.000 inwoners. Het is de grootste “land-deal” ooit bereikt tussen een staat en een inheemse bevolkingsgroep. Deze bevolkingsgroep heeft net als de meeste inheemse bevolkingsgroepen echter veel problemen met werkloosheid, alcoholmisbruik en een hoge kindersterfte. De beperkte economische vooruitzichten heeft de hoop gevestigd op toerisme voor wat extra inkomsten maar met slechts 800km wegennetwerk die niet aansluit op enig andere territorie of provincie in Canada zal dit wel erg beperkt blijven. Voor ons is dit nu nog “een territorie te ver”.

Top of the World Hwy, de meest noordelijke weg naar Alaska alleen open van eind mei tot 1 september - sneeuw wordt daarna niet meer geruimt en de douanepost is gesloten

bushcamp onderweg Top the World Hwy

we hebben inmiddels Alaska gehaald

het plaatsje Chicken, Alaska, bekend van de Goldrush rechts een grote goudgraaf machine 

Eind van de Alaska Hwy, Delta Junction

Helaas, op de terugweg naar Dawson City begint de startmotor weer te protesteren…..voor ieder probleem is een oplossing, welke? 

Dat gaan we nu maar eens bedenken......

--000--

Gepubliceerd: 31 mei 2022

De kou in               Edmonton, Canada

Een beetje met het (gunstige) zomer klimaat mee richting Alaska althans dat is de bedoeling. Dit is het antwoord op de vraag die velen ons stellen: waar gaan jullie nu heen? Misschien hebben we onze voorbereidingen niet zo goed gedaan? We geloven graag de mensen die we hier tegenkomen, de winter duurt dit jaar veel langer dan normaal in dit deel van de VS en Canada. Het is gewoon verrekte koud, na Salt Lake City maakt de kachel overuren en is de korte broek verwisseld voor de lange broek en dikke trui. 

Marijke heeft inmiddels weer een slanke wang, we hebben een endodontist gevonden die met de meest moderne technologie in de VS, de “Gentlewave procedure”, de kieswortelontsteking heeft behandeld. Over het resultaat is ze bijzonder tevreden. Laat deze nieuwe methode maar snel de oceaan oversteken richting Europa.

Best vreemd, veel dagen komt de temperatuur maar een paar graden boven het vriespunt terwijl Anchorage al 15º+ C geeft met een lekker zonnetje.

In Salt Lake willen we de koel/vries kist laten servicen. Sinds Panama hebben we al problemen, hij koelt redelijk goed maar vriezen gaat niet meer. De jongen in Panama heeft geprobeerd dit op een Midden-Amerikaanse manier op te lossen maar dit heeft geen positief effect gehad. Voor de langere trajecten op weg naar Alaska (we willen toch stevig afwijken van de toeristische route) willen we toch wel voedsel kunnen invriezen. Hier in Salt Lake zit de importeur van het Zuid-Afrikaanse National Luna. We worden keihard met de Amerikaanse mentaliteit geconfronteerd, in heel Salt Lake City met ruim 200.000 inwoners is er misschien wel één mannetje die dit kan en wil doen. Tegen extreem hoog uur tarief en er is de eerste weken geen tijd…..Het is de Amerikaanse wegwerp maatschappij. In overleg met technische manager van National Luna in Johannesburg valt ons besluit, we gaan meedoen en kopen een nieuwe.

de Mormonen tempel in Logan, helaas alleen toegang voor leden van deze kerk

We gaan richting het meest bekende Noord-Amerikaanse nationale park, Yellowstone National park. Gelegen in de Rocky Mountains op grens van Idaho en Wyoming.

wie wat bewaard, heeft wat....

Via het Teton Nat Forrest moeten we zelfs nog langzaamaan doen, de zuidelijke toegang tot het park gaat pas op 27 mei open na het ruimen van de winter sneeuw. Ongelofelijk, alle (open) campings zijn volgeboekt en op overnachten buiten deze campings staat een boete gelijk aan een modaal maandsalaris. Gelukkig vinden we net buiten het park een kleine Nat Forrest camping die al open is en fractie kost van een overnachting in Yellowstone. Aan de westkant van Yellowstone blijkt alles nog in winterslaap en zetten we uiteindelijk de camper maar in een Nat Forrest voor het gesloten hek.

In deze toeristische gebieden is vrij kamperen niet makkelijk, 90% van alle campings blijken nog dicht en verder zijn bijna alle tracks en wandelpaden gesloten door de wintersneeuw.

kiekeboe

Het weer is ronduit koud, natte, zwaarbewolkte dagen met veel wind afgewisseld met een paar heldere zonnige vroege voorjaars dagen. Dit komt mede door de hoogte van rond de 1800-2300m.

Ondanks het weer is Yellowstone een must, het grootste deel bestaat uit naaldbossen met weinig uitzicht maar dan, de plekken met de spuitende en borrelende geisers. De kleurenpracht rond de warmtebronnen veroorzaakt door de verschillende bacteriën soorten die in het steeds koeler wordende water leven. Het hele Yellowstone park is een vulkanische hotspot. Deze enorme vulkaan barst gemiddeld eens in de 600.000 jaar uit. Bij iedere uitbarsting bedekt de asregen het hele middenwesten van de VS. Een nieuwe uitbarsting is niet alleen catastrofaal voor de wijde omgeving maar kan zeker een vulkanische winter opleveren die het leven op het hele noordelijke halfrond jarenlang kan ontwrichten. Hierbij stelt alle voorgenomen en door milieu groepen sterk verlangde maatregelen om de wereld temperatuur te doen dalen geen ene moer voor. De laatste grote uitbarsting is inmiddels meer dan 640.000 jaar geleden, we gaan maar weer snel verder naar het noorden.

en waar zitten we allemaal op te wachten?

De Old Faithfull Geiser, de bekenste in het Yellowstone Park  Om de ongeveer 90 min blaast hij zijn stoom af..... 

een dag later in Yellowstone, het zonnetje laat zich zien!

het Mammoth Upper Terras, vlak bij de noord ingang Yellowstone

Via het uitgestrekte Montana komen we bij het Glacier National Park op de grens met Canada. Hier is men in de toeristenindustrie al afgestapt van het hoofd item, de gletsjers. Die zijn namelijk nagenoeg allemaal verdwenen. De nadruk ligt hier op de “Going tot he Sun Road” een 85km lange weg via de ruim 2000m hoge Logan Pass dwars door het park. Deze is in dezelfde tijd aangelegd als onze afsluitdijk, in 1932. Helaas kunnen we nog niet naar de zon, de weg is nog niet sneeuwvrij. Dit jaar verwachten ze dit niet voor 4 Juli.  Via de zuidkant kunnen we al een stukje het park inrijden. Nagenoeg alle wandelpaden zijn ook nog gesloten en die wel al open zijn bestaan uit een lang lint van wandelaars. We rijden dan maar verder om het park heen op zoek naar de zon. Alle parken die we tegenkomen werken als een magneet op het toerisme ondanks het weer. Net buiten het park, wij zien veelal niet of nauwelijks het verschil. kun je een kanon afschieten zo rustig is het er.

het eindeloze Montana

Glacier National park

We rijden al tijden in “bear country”, vanaf Yellowstone tot noord Alaska is het domein van de zwarte beer en de Grizzly. Het is de tijd voor deze dieren om langzaam uit de lange winterslaap te ontwaken. Na het moeiteloos oversteken van de rustige grensovergang naar Canada bij Roosville gaan we via Banff en Jasper National Park, dit zijn de parken met veel beren. De bijzonder fraaie Icefields Parkway dwars door The Rockies is de verbindingsweg door deze fraaie natuur parken. De winter is ook hier nog niet voorbij veel is nog gesloten maar de eerste beren zijn al wakker! Langs de wegen zijn helaas de parkwachters erg actief, als er een beer aan de kant van de weg is worden auto’s direct gesommeerd door te rijden. Dat is natuurlijk niet onze bedoeling, we willen ze wel even kunnen zien en als het treft de poot schudden (wel dan wel met de camera op een beetje afstand want deze jongens zijn namelijk beresterk). Bij het plaatsje Jasper vinden we een rustige zijweg waar deze toezichthouders niet zo over ijverig zijn. De grizzly wilde zich niet zo lang laten zien maar de zwarte beren deden hun uiterste best om tussen het eten door even voor de lens te pauzeren.  

de eertse Grizzly

de Icefiels Parkway van Banff NP naar Jasper NP

station Jasper

de zwarte beren, jong en oud

De Bremach heeft speciale Michelin “sloffen”, geproduceerd voor militaire doeleinden. Dit heeft voor ons het voordeel dat ze ongelofelijk robuust zijn, de reden dat wij met slechts één reservewiel diep de afgelegen gebieden op de wereld in durven. Tot nu toe doen ze uitermate goed hun werk. Als je nieuwe wil, geeft dat echter in veel delen van de wereld, problemen. Michelin eist van de reguliere verkopende partij buiten hun hun militair circuit om de garantie dat ze niet voor militaire doeleinden gebruikt gaan worden. Het gevolg is dat ze in het hele Amerikaanse continent buiten het Franse deel van Canada (als ze hier al zijn) niet verkrijgbaar zijn. Onze banden zijn nog niet helemaal aan vervanging toe maar op en neer naar Alaska wordt wel heel marginaal. Je moet hier ver van tevoren goed over nadenken hoe je dit probleem denkt te kunnen oplossen, dit is een van de uitdagingen tijdens lange reizen. Maar na een mail gericht aan de manager van de militaire afdeling van Michelin Frankrijk is vraag doorgezet naar regio Canada, Canada west, Canada regio Alberta en naar een Michelin dealer in het door ons gevraagde stad Edmonton. De banden waren al in Canada aanwezig en zijn direct verstuurd naar deze vestiging in Edmonton. Werkelijk een fantastische medewerking van deze hele Michelin keten met als uitgangspunt verwoord vanuit Frankrijk, “Let’s do our best and try to keep them on the road”. Morgen worden ze gemonteerd, de regiomanager komt zelf kijken en vroeg ons of zij wel wat foto’s mag maken...... 

zo kun je ook reizen, 

--000--