Gepubliceerd: 09 november 2019

Dag Zuid-Amerika                                                                                                             -  Ecuador en Colombia -

Zondagavond 13 oktober wordt de overeenkomst getekend tussen de overheid van Ecuador en de inheemse opstandelingen, dit onder het toeziend oog van de UN, het IMF en de Rooms Katholieke kerk. Hierbij wordt de overeenkomst met het IMF ongedaan gemaakt en keert voorlopig de rust in het land terug. De brandstofprijzen zijn 2 dagen later weer terug op het oude niveau en we kunnen weer diesel tanken voor omgerekend 24 eurocent per liter, onze reisvrijheid is terug.

herkennen jullie de Inca indiaan?

Ecuador, het valt ons op het is groener vochtiger dan Peru. Het is veel schoner en de mensen vriendelijker, je hebt tijdens het rijden zelfs weer meer interactie in de vorm van opgestoken duimen en het zwaaien van de mensen. Al lijkt het land minder interessant voor de toerist. Bij de belangrijkste Inca nederzetting Ingapirca in het Andes centrum van Ecuador is het rustig. In de vroege ochtend zijn wij de enige bezoekers. De gids heeft alle tijd in tegenstelling tot de hectiek van Machu Picchu in Peru. Ook hier heeft men vermoedens wat de functie ervan is geweest, waarschijnlijk een observatiepost voor de zon en maan.

Ingapirca, Inca nedersetting Ecuador

San Agustin Parque Argueológico National, opgravingen uit de pre Colombiaanse tijd

en wij in Nederland maar denken dat we de enige zijn met "Hunnebedden"

plaatsje San Agustin, Colombia

als echte koffie liefhebster, moet je de bonen zelf plukken in het land waar de "beste" koffie vandaan komt, Colombia

De mensen aan de kuststrook van Zuid-Amerika leefden van oudsher van de visserij. Ook nu nog vind je langs de kust heel veel kleine vissersgemeenschappen. Het zijn er in Latijns-Amerika en de Caraïben nog zo’n 2 miljoen. Hun bootjes zijn inmiddels van polyester en de peddels zijn vervangen door een buitenboordmotor. Vaak worden de bootjes vanaf het strand op houten stammetjes het water in geduwd en er na het vissen op zee worden ze op dezelfde manier er uit gehaald. Dit is zwaar werk en tijdrovend. Anderen doen het al met een oude trekker, dit gaat afhankelijk van de eb en vloed tijden dag en nacht door. Alleen op de zondag is het wat rustiger.  Door de industriële oceaan bevissing, die zich de visquota en de visgebieden blijven toe-eigenen is er weinig ruimte over voor deze ambachtelijke vissersgroep. Het is voor hen erg moeilijk om nog een bestaansrecht te hebben. De afzet is dan ook beperkt tot de lokale vismarkten. De kust van Ecuador geeft dit op een overtuigende manier weer. 

de vroegere vissersbootjes zijn inmiddels vervangen door polyester bootjes 

hard werken dag en nacht afhankelijk van eb en vloed tijden

spectaculair uitvaren van de vissers, Engabao Ecuador

ook tijd voor ontspanning

Colombia, zo’n 25 x Nederland met 48 miljoen inwoners waarvan slechts 3,4% inheemse indianen zijn verdeeld over ruim 100 stammen waarvan er 82 erkend zijn. De meeste hiervan bestaan soms maar uit paar honderd leden en leven in het tropische Amazone woud. Enkele grotere stammen vinden we in de Andes regio. Een conventioneel levende stam is de Guambiano of Mizak. Deze overwegend van de landbouw levende stam bestaat uit zo’n 20.000 mensen die leven hoog in het Andes gebergte rond het stadje Silvia. Dinsdag, is hier de marktdag, dan komen van heinde en verre de Guambiano naar hun stad om de waar te verkopen in de traditionele kleding, veelal met per chiva (“berg” geit) een bus achtig vervoermiddel genoemd naar zijn prestaties op de steile en slechte bergwegen.

Deze relatief kleine indiaanse bevolkingsgroepen vinden we overal op de Amerikaanse continenten terug. Samen met de Aboriginals in Australië en de Eskimo’s in het noorden van Canada en Alaska zijn het groeperingen die zich niet of nauwelijks hebben aangepast aan de snel veranderde omgeving waarin ze leven. De laatste decennia staan ze vooral in nieuws vanwege compensaties die de overwegend blanke bevolkingsgroep meent te moeten doen, als genoegdoening voor het leed wat onze voorvaderen hebben aangericht. Er ontstaan veel vraagtekens omtrent dit overheidsbeleid, zijn de rechten van deze groeperingen anders dan de rechten van de overige huidige inwoners van deze continenten? Beperkt zelfbestuur op juridisch gebied en belasting en sociaal financiële voordelen, ook worden grondgebieden hiervoor onteigend. Woongebieden worden ontoegankelijk gemaakt voor niet stamleden of er worden betaalde vergunningen verleend om de doorgaande wegen te mogen gebruiken die van algemeen belastinggeld worden aangelegd en onderhouden. Het zijn zomaar wat voorbeelden waarmee je op wereld wordt geconfronteerd, het inperken van menselijke vrijheden om “good to good” achtergestelde of in ontwikkeling achtergebleven groeperingen in stand te houden die decennialang geen of weinig economische vooruitgang hebben geboekt.

Enfin, in Silvia mag ik nog wat foto’s maken het woongebied van de Guambiano mag je als niet stamlid overdag betreden maar om er de nacht ook door te brengen heb je toestemming nodig van deze community.

de Mizak, of Guambiano stam en de chiva "bussen"

plaatsje Silvia, Colombia

Langzaam vlakt het Andes gebergte af, we naderen de smalle landengte tussen Zuid-Amerika en Noord-Amerika waar Colombia aan Panama grenst, de Darién Gap. Hier heeft de Panamerican Highway lopend van Ushuaia in het uiterste puntje van Chili naar Prudhoe Bay in het uiterste noorden van Alaska, of loopt hij omgekeerd? In ieder geval is deze Panamerican Highway volgens het Guinness Book of World Records de langste (ongeveer 30.000km) berijdbare weg is hier voor 106 km onderbroken tussen de plaatsjes Turbo in Colombia en Yaviza in Panama. Waarom, hiervoor worden verschillende redenen genoemd. De jarenlange Amerikaanse invloed in Panama ter belemmering van migratie, drugstransporten en verspreiding van ziektes zoals mond en klauwzeer of misschien de hoge kosten voor het aanleggen van een weg in verband met het moerasachtige regenwoud door de extreem hoge neerslag hoeveelheden in dit gebied. In de huidige tijd van de technologische ontwikkeling, is het verstoren van dit kwetsbare eco systeem echter de grootste belemmering. Het noordwesten van Colombia is een van de natste plek op aarde. Het plaatsje Lloro en directe omgeving heeft maar liefst rond de 13.000 mm neerslag per jaar (Nederland zo’n 800 mm).

plaatsje Barichara, Colombia

Natuurlijk denk je is dat echt onmogelijk om met een auto de Darién Gap te doorkruisen. Nee, in 1960 is het voor het eerst gelukt. Het team onder leiding van de Panamese antropologe Reina Torres en haar cartograaf echtgenoot Amado Arauz, in een Landrover en een Jeep, ze hakten met de hand een route door de jungle, staken honderden rivieren en beken over via geïmproviseerde bruggen. Het heeft ze 5 maanden gekost met en gemiddelde snelheid van 200m per uur. Hun onderzoek heeft later bijgedragen aan de oprichting van het Darién National Park, een Unesco werelderfgoed. Later zijn er meer pogingen geweest, de meesten zijn mislukt door dit onherbergzame stukje regenwoud, een enkele is het maar gelukt.

Nu wordt de Darién Gap beschouwd als het gevaarlijkste jungle gebied op aarde. Buiten de jungle gevaren van natuurlijke aard is deze wetteloze wildernis het terrein van drugskoeriers, mensensmokkelaars en guerrilla-activiteiten. (de FARC heerste hier jarenlang met cocaïne en wapensmokkel)

We hebben er zeker even over nagedacht, onze Bremach met zijn zeer ervaren crew moet dit varkentje toch wel kunnen wassen….maar toen men vertelde dat er ook grote spinnen en slangen zaten hebben we toch besloten een andere oplossing te zoeken.

Een ferry verbinding tussen de landen komt al jarenlang niet tot stand door politieke onenigheid. Daarom gaat de camper in Cartagena in een container om hem enkele dagen later in Colon het havenstadje aan de oostzijde van het Panamakanaal weer op te pikken. Een erg dure oplossing voor zo’n korte afstand maar er rest ons geen andere mogelijkheid. Wijzelf gaan de Darién Gap vanuit de lucht bekijken.

colibri, Booted racket tail, slechts 12 cm lang (aantal vleudelslagen 50-200 per/sec hartslag 1200 slagen/min)

colibri, welke weet ik niet

colibri, White necked Jacobin slechts 10 cm lang  (moeilijk, moeilijk te fotograferen voor mij.......)

Het is mooi geweest, wij zeggen DAG tegen Zuid-Amerika. 

-- 000 --