Gepubliceerd: 22 september 2022

Westcoast

Canada en VS

De kust van de Stille Oceaan tussen Whittier en de hoofdstad van Alaska Juneau heeft het hele jaar door veel neerslag. De avond van vertrek op de ferry geeft nog een aardig zicht op de omgeving maar de volgende dag is het alom grijs en bewolkt. Juneau ligt in de smalle kuststrook de Alaska Panhandle tussen de Stille Oceaan en British Columbia, Canada. Door de hoge bergen en de grote gletsjer ijsvelden is het bijna onmogelijk Juneau via een weg verbinding te ontsluiten. Sinds 1906 is het de hoofdstad van Alaska en tijdens de Gold Rush als zodanig benoemd. Het merendeel van de ruim 32.000 inwoners is werkzaam in overheidsinstellingen. De rest is grotendeels afhankelijk van toerisme. Dagelijks worden hier tussen de 10 en 14.000 toeristen losgelaten van de passerende cruise schepen. Het is de op een na grootste cruisehaven van de VS. Een klein deel van de inwoners is werkzaam in de visserij. De stad ziet er keurig verzorgd uit met alle voorzieningen die nodig zijn om het overheidspersoneel te pamperen. Sinds 1960 zijn er 6 stemronden geweest om de hoofdstad naar het noordelijk deel van Alaska te verplaatsen, de laatste in 2002, zonder resultaat.

Juneau de hoofdstad van Alaska

je kunt wel zien dat hier op de camping bij Juneau door het jaar heen heel veel regen valt

We hebben een paar droge dagen voor we met de volgende ferry naar Haines gaan, 5 uur varen noord van Juneau. Hier kunnen we via de weg de Alaska Hwy in British Columbia (BC) bereiken. British Columbia, “The Best Place on Earth” staat er op alle welkomstborden en als je die hebt gemist word je er onderweg regelmatig opnieuw op gewezen. Misschien moeten die inwoners van BC toch eens wat gaan reizen buiten hun landsgrenzen?

Haines, hier komt maar hooguit 1 cruiseschip per dag, in het erg kleine plaatsje valt weinig te beleven voor de deze tourist, wij hadden het er druk mee op kleine camping uit verveling kwamen ze ons maar vervelen

Een van de wonderen der natuur, de zalm trek. Het deel van de wereld waar we de laatste maanden zijn  word je er overal mee geconfronteerd. Het is de grootste en meest opmerkelijke dieren migratie ter wereld. Er zijn 6 soorten, de meest bekende is de King zalm (Chinook) tevens de grootste soort. Ze kunnen wel tot 40kg uitgroeien maar 5 tot 15kg is meer normaal. De langste migratie ter wereld is over de Yukon rivier over een afstand van ruim 3200km. Vanuit BC loopt de Yukon met zijn zijrivieren door Alaska om in de Beringzee in noord Canada bij Toktuyaktok uit te monden. Het is een van de langste rivieren van Noord-Amerika. (zie een vorig verslag).

Het leven van een zalm begint bij het uitkomen van het zalmeitje in de rivierbedding in het schone water dicht bij de bron van de rivier. De kleine visjes voeden zich met plankton en later met waterinsecten en larven. De Chinook visjes brengen een heel jaar door in dit deel van de rivier. Pas na de volgende winter begint de eerste lange migratie stroomafwaarts naar zee. De initiële oranje bruine kleur veranderd in een donkere zilverkleur. Dit om een zo goed mogelijke bescherming te hebben tegen vijanden. Een bijzondere overgang is van het zoete rivierwater naar het zoute water van de zee. Over de leef periode in de oceaan is niet zo heel veel bekend. De zalm leeft ongeveer 5-6 jaar, de tijd in de oceaan jagen ze op inktvisjes, kleine visjes en krill. Tegen het eind van hun leven keren ze terug naar hun thuisrivier. Dit kan wel een paar duizend km zijn. Hoe ze deze weer terugvinden, dus navigeren is niet duidelijk. Misschien gebruiken ze het zonlicht of indicatie van stromingen, wel hebben ze kleine magnetiet vlekjes op de snuit waarbij ze gebruik zouden kunnen maken van het aardmagnetisch veld maar biologisch onderzoek wijst dit niet uit. Zodra de zalm de thuisrivier nadert is er meer duidelijk over de wijze van navigeren. Ze hebben namelijk een uniek vermogen om minerale en organische stoffen te ruiken die ze gebruiken om de geboorteplaats tijdens hun lange moeilijke tocht stroomopwaarts terug te vinden. De gezonde zalm heeft veel vet ontwikkeld tijdens zijn oceaan leven, dit is nodig om lange tocht te volbrengen, ze eten onderweg niets meer. Na het paaien in hun geboorteplek is het leven van de zalm volbracht en sterft de vis.

Het is een indrukwekkend gezicht om te zien hoe deze vissen grote stroomversnellingen passeren. De zalm zwemt met gemak zo’n 50km stroomopwaarts per dag en trotseert hierbij de vele gevaren. Veel halen het niet door uitputting of ze worden gevangen door mensen, vissers maar ook beren, zeearenden en andere dieren zijn de grote vijanden.

door de stroming schept het rad de zalm uit het water, deze vallen in de opvangbakken aan de zijkant. je hoeft ze alleen maar te legen (alleen de autochtone bevolking mogen op deze manier vissen)

of vissen bij de zalmtrap. ook dit is alleen toegestaan voor de autochtone bevolking. de vis wordt in de community verdeeld en de toegestane hoeveelheid wordt per jaar vastgesteld

vooral wij lusten wel een visje, deze twee grizzly beren lusten er wel pap van

 maar makkelijk gaat het ze niet af, er zijn best wat pogingen nodig. zalmen zijn slim en nog gladder dan een aal!

zalm is een heel belangrijk voedsel voor de beren, hiermee verzamelen ze genoeg vet voor de lange 5-7 maanden winterslaap

Hyder, Alaska. het meest zuidelijke puntje in Alaska alleen via BC te bereiken. hier is een uitstekende plek om de zalmvangende beren te spotten zie foto's

 Salmon Glacier BC, 30km Noord van Hyder

Via de Okanagan Valley in BC een kleine 200km oost van Vancouver gaan we richting de VS.  Dit is een redelijk groot wijngebied door het milde droge klimaat. Hier produceert men o.a. ijswijn, iets wat wij nog niet kennen. IJswijn wordt gemaakt van de laatste oogst van druiven die door bevriezing (rond de -10 C) een erg hoog suikergehalte produceren. Ze moeten bevroren geoogst worden dus ’s morgens heel vroeg. Het resulteert in een dessertwijn achtig zoete wijn met hoog alcoholpercentage. In Duitsland wordt dit in kleine hoeveelheden van de Riesling druif (wit) gemaakt. Hier in Canada kent men ook de rode variant. Natuurlijk zit deze niet in de aangeboden proeverij door de hoge kostprijs (je betaalt snel 100 euro voor 350ml) maar door wat meer belangstelling te tonen dan de gemiddelde toerist lukt het ons ook deze te proeven. Een bijzondere ervaring maar wel alleen als dessertwijn met een kaasplankje aan te bevelen.

 Osoyoos, in de Okanagan Valley

De kleine grensovergang van BC naar de VS in het zuiden van Okanagan Valley kiezen we bewust. Ons 6 maanden visum eindigt op 21 oktober, eigenlijk ruim voldoende om eind september begin oktober terug te gaan naar Nederland maar een maandje extra geeft wat speelruimte voor onvoorziene omstandigheden. De uiterst vriendelijke douaneambtenaar bij binnenkomst in Alaska bood ons dit al aan maar we hebben er toen geen gebruik van gemaakt. Bij deze overgang ging het toch even wat anders. Je rijdt een soort loods binnen met een slagboom aan het eind en aan het begin links een klein kantoor met een openstaande deur. In de deuropening staat een vrouwelijke douanebeambte, aan de overkant een wat gebogen gedemotiveerde mannelijke collega. Ik stop met mijn zijraam één meter voorbij de vrouwelijke douanebeambte zodat de auto helemaal onder dak staat. Fout! Op harde wijze word ik met het vingertje teruggeroepen. Het vragenspel begint en overal hebben we een duidelijk en acceptabel antwoord op. Vervolgens moet de camperdeur open voor inspectie, ik doe een poging om uit te stappen (de camperdeur zit altijd op slot). Krijg direct een reprimande dat hier uitstappen absoluut uit den boze is. Ik moet de sleutels afgeven en dan redden ze zich wel…. Op de vraag voor een kleine extensie op onze visumduur, wisten we eigenlijk het antwoord wel. Op strenge toon krijgen we de weinig respectvolle uitslag op onze bescheiden vraag: “You have to leave the country by October!”

Nog geen half uur later in de staat Washington, wij rijden nooit zo hard, krijgen we een middelvinger opgestoken van een voorbijganger die zeker 2 minuten achter ons reed voor hij kon inhalen. Welkom in “The States”!

Gelukkig zijn niet alle mensen hier met de azijnfles opgevoed!

de prachtige kust van Oregon metde schitterende brugconstrukties over de vele baaien

Crater Lake in Oregon, het diepste kratermeer ter wereld 655m en na de laatste eruptie 7.700 jaar geleden gevormd

en de Redwood parken in het noorden van Californië. de enorme Redwoods of wel Sequoias. ze kunnen wel 2000 jaar worden maar 600 jaar is meer normaal en 100-130 meter hoog 

Inmiddels zijn we via de staat Oregon weer in Californië, de mensen zijn weer tot rust gekomen of aan onze aanwezigheid gewend geraakt. In Sonora Valley, even ten noorden van San Francisco hebben we een prima wijnboerderij gevonden voor een proeverij. Voor de nacht konden we zelfs de camper tussen de wijnranken neer zetten dit gaf ons de mogelijkheid een extra glaasje van hun beste wijn te drinken.

overnachten op de wijngaard

 inspectie van de nieuwe oogst

maar de mooiste brug is de Golden Gate Bridge.  hier moeten we even overheen rijden

het platteland van CA 

onderweg bij Angels Camp CA

--000--

Gepubliceerd: 10 augustus 2022

Where the hell is Deadhorse Alaska

Alaska, de 49 ste staat van de VS, 35x Nederland en in tegenstelling tot de “lower 48” geeft Alaska menigeen de verbeelding tot een ruig en onherbergzaam gebied op aarde. Die indruk heb ik zeker overgehouden van de vele vluchten via Anchorage naar het verre oosten in de tachtiger jaren toen we nog niet via Rusland mochten vliegen. Anchorage was toen een technische tussenstop, voor brandstof tanken en crew wissel. Alaska was in die tijd economisch alleen van belang voor wat visserij en olie, toerisme kende men nauwelijks. De inwoners waren op alle gebied zelfredzaam. De rest was werkzaam in de olie-industrie, een mannenwereld. Anchorage was voor hen de plaats waar je Alaska binnenkwam en weer verliet na een aantal maanden werken. Het uitgaansleven was erop ingesteld. Gelegenheden zoals The Bush Company en Chilkoot Charlie’s met hun schaars geklede meisjes veelal uit California, waren de enige gezellige “bars”. (volgens internet bestaan ze nog steeds). Als KLM-crew beschikten we over een vijftal grote auto’s die dienden als crewvervoer van en naar de luchthaven. De vele dagen die we overstonden kon je er vrij gebruik van maken, openbaar vervoer bestond hier niet. Buiten Anchorage was je op je zelf, als je met de auto stil stond om wat voor reden ook, stopte de eerstvolgende auto die vroeg of je misschien hulp nodig had. De indruk die ik toen kreeg was een van de ruige, niet door mensen aangetaste en/of gemanipuleerde natuur.

moose of gewoon eland het grootste dier van de hertenfamilie, het gewei valt ieder najaar af. in Alaska komen de grootste geweien tot wel 6 ft (bijna 2 meter breed) voor!

even lekker spetteren

Nu is dat heel anders, brede wegen met gemaaide bermen, wandelpaden en zelfs betaalde parkeerplaatsen. Anchorage heeft inmiddels 300.000 inwoners gekregen. Overal zie je groepjes vakantiegangers die begeleid iets moeten ondernemen, “adventures” noem je dat. De ruige indruk van toen is wat verdwenen, het is geciviliseerder geworden. Nu, na de covid periode worden de bekende toeristische plaatsjes overstroomd door enorme hoeveelheid grote Amerikaanse camper bussen en caravans met zware pick-up trucks. Als er geen elektrische aansluiting is staat de meegebrachte generator de hele dag te stampen om al de elektrische apparatuur levend te houden. Het houtvuurtje wordt met een grote gasbrander aangestoken. Gelukkig hebben ze allemaal de grote campings al maanden van tevoren geboekt en ligt de vakantie route helemaal vast. Vakantiegangers hier zijn net als in Europe volledig voorspelbaar in hun vakantie gedrag, als je dat weet kun je toch genoeg mooie rustige gebieden vinden.

dit is "downtown" Anchorage, hier is niet zoveel veranderd

Vanuit Yukon, Canada rijden we de prachtige Top of the World Hwy op weg naar Fairbanks. De startmotor doet het met parallel geschakelde accu’s nog steeds al is het met moeite. Vanuit Nederland heeft onze zoon Jorn inmiddels een nieuwe met UPS opgestuurd naar Fairbanks. De door UPS beloofde Express zending van 3 dagen worden er 8 maar hij komt aan. Ik wissel hem zelf tijdens prachtig weer op de parkeerplaats van de Walmart (supermarkt) die tevens dient als camper overnachtingsplaats voor diegene die 65 tot 75 dollar per nacht op de camping toch wat te gortig vinden. De Bremach start weer als nooit tevoren!  Dus “problem solved”.

de start motor zit mooi verscholen

parkeerplaats Walmart Fairbanks

Het is tijd om naar het meest noordelijke gelegen puntje van Noord-Amerika te rijden waar je op 4 wielen kan komen. Via de Dalton Hwy naar Prudhoe Bay krijg je het antwoord op de vraag “Where the Hell is Deadhorse Alaska?”. Deadhorse is de naam van de gemeenschap in deze grootste olievelden van Noord-Amerika. De Dalton Hwy is een 414 mijn (666km) lange industriële weg naar deze olievelden. Hij begint een kleine 200km noord van Fairbanks en loopt parallel aan de Trans-Alaska Pipeline. Deze 800 mijl (1287km) lange oliepijplijn met 11 pompstations zorgt voor het ruwe olietransport van de noordelijke olievelden naar de Marine Terminal in Valdez. De Dalton Hwy, is het hele jaar te berijden en o.a. bekend van de History reality-tv serie “Ice Road Truckers” en van de BBC serie “World’s Most Dangerous Roads”. Als je deze series vooraf volgt breekt het klamme zweet je uit als je er alleen al aan denkt hem te gaan rijden. Gelukkig hebben we al heel wat van deze World’s Most Dangerous roads overleefd en dat zonder de ondersteuning van een heel film team…. We spreken onderweg een chauffeur, hij vertelt ons dat je in de winter maximaal 15 mijl (24 km/uur) per uur over deze winterweg mag rijden. Je wordt continu via “satellite- tracking” gemonitord als je ook maar even sneller rijdt ben je gelijk je baan kwijt. Met deze wetenschap kijk je toch met wat andere ogen naar dit soort programma’s.

"loop" van de Alaska pipeline, tevens de diameter van de buis hieromheen zit een dikke isolatie wand om bevriezing van de olie te voorkomen

Ondanks de informatie die het “information centre” geeft, het is afgelegen je bent volledig op je zelf en er wordt aangemoedigd een overlevingsuitrusting mee te nemen, enz. enz. beginnen we aan deze “expeditie”. Gelukkig schrikt het veel reizigers af waardoor het een van de relatief rustige wegen van Alaska is. De tegemoetkomende vrachtwagens zo’n 100 per dag, remmen heel netjes af op deze grotendeels gravelweg voor het opspattende steenslag dit in tegenstelling tot sommige toeristen. Tot zover redden wij het zonder ruitbreuk. De omschrijving als een van meest geïsoleerde wegen ter wereld blijkt toch wel wat overdreven.

één van de vele vrachtauto's op de Dalton Hwy

De natuur onderweg is prachtig de weg doorkruist het berggebied The Brooks Range, en eindigt in een uitgestrekt toendra landschap tot aan een industrie locatie waar we bij de beveiligingpoort van de olievelden op enkele kilometers van de Arctic Sea of Noordelijke IJszee niet meer verder mogen. Ons doel om het Amerikaanse continent van het uiterste zuiden van Argentinië, bij Ushuaia naar het uiterste noorden bij Prudhoe Bay te rijden is na 676 reis-dagen en ruim 84.000km gelukt! Altijd een reden om een meegebrachte fles bubbels open te trekken. Helaas, Deadhorse is drooggelegd voor de werknemers dus alcohol is hier ten strengste verboden. Laten we daar vlak voor de security gate waar de dienstdoende beveiliger ons al bijna een kilometer voor de poort stond toe te zwaaien dat we hier niet verder mochten maar niet in verlegenheid brengen. We doen het stilletjes een avond later op de terugweg.

onderweg, delen van de Alaska pipeline liggen ondergronds, hier staan we deze nacht recht boven deze olie pijpleiding

muskox, "prehistorisch dier" leeft hier waarschijnlijk  al zo'n 200.000 jaar in Alaska

Fireweed bloemen, je ziet ze overal in noord-Canada en Alaska

in juni dit jaar door het vroege mooie weer zijn er ontzettend veel "wildfires", natuurbranden meestal veroorzaakt door blikseminslag, ze worden goed met helicopters in de gaten gehouden maar als ze geen gevaar vormen wordt er verder geen actie ondernomen. we hebben veel slecht zicht gehad door de rook die dagen blijft hangen

zelfs rond de olie pijpleiding laat men het gewoon branden

Deadhorse is een industrie locatie, er woont hier niemand permanent, de ongeveer 2000 werknemer zitten hier tijdelijk en op “all inclusive” basis. De onderkomens bestaan uit gestapelde wooncontainers geplaatst tussen industriële installaties en materiaal opslag. De omgeving bestaat uit een wirwar van olieleidingen die de olie vanuit een kleine 1000 putten centraliseren voor doorvoer naar Valdez in het westen van Alaska aan de Prince William Sound, een baai die door de warme golfstroom nooit dicht vriest. In de jaren zestig werd een oppervlak van 2,5 x Nederland geselecteerd door de Amerikaanse overheid als potentieel olieveld in noord-Alaska ter bevordering van de economie van deze staat. Pas in 1973 na het sterk stijgen van de olieprijs op de wereldmarkt (de eerste oliecrisis) wordt dit grootschalig ontwikkeld. Ongeveer 80.000 Ha (iets kleiner dan de Flevo polder) beslaat het huidige olieveld. Binnen enkele jaren wordt de industrieweg, de Dalton Hwy aangelegd voor het zware transport van alle materieel voor de olie-industrie en voor de aanleg en onderhoud van de Trans Alaska Pipeline. Alles is grotendeels gebouwd op permafrost ondergrond. Dit geeft voor de aanleg van de Hwy en oliepijplijn enorme technische uitdagingen om verzakking te voorkomen vooral in de zomertijd waarbij de temperatuur bovengronds soms oploopt tot in de 30 gr Celsius al is dat maar tijdens enkele maanden. Het gehele olieveld wordt inmiddels door BP geëxploiteerd maar buiten BP zijn ExxonMobil, ConocoPhillips en Chevron de aandeelhouders. In 1989 was de opbrengst 2 miljoen barrels per dag nu is dit gezakt naar ongeveer 300.000 barrels/dag. Al het materiaal wordt met vrachtauto’s aan en af gevoerd, er wordt niets in de natuur geloosd. Zelfs al het drinkwater wordt aangevoerd en alle riool water wordt teruggebracht naar de “bewoonde wereld”.  Als men besluit het hele project te stoppen zijn de ontwikkelaars verplicht om alles tot de laatste bout en moer af te voeren en de omgeving in de natuurlijke staat terug te brengen. Met de huidige energiecrisis zal dit vast nog wel even duren.

Prudhoebay, Deadhorse met op de achtergrond de beveiligingspoort verder mogen we niet met eigen vervoer

materiaal zat

Marijke durft het aan even pootje baaien in de Arctic Sea

Als je op de kaart van Alaska kijkt zie je niet zo veel wegen, we hebben de meesten hiervan gereden en behoorlijk wat kilometers gemaakt. Voor het overgrote deel van deze prachtige natuur in Alaska moet je echter dure vlieg “adventure” trips boeken om het echt te kunnen ontdekken. Denali National Park gelegen tussen Fairbanks en Anchorage valt wat tegen, het weer is niet bijzonder en door een aardverschuiving is de enige (doodlopende)weg door het park grotendeels onbereikbaar. Toch is dit de grootste toeristentrekker van Alaska. Je loopt de uitgezette “hiking trails” met je meegebrachte verplichte “bearspray” (grote bus pepperspray als wapen tegen de beren) in colonne.  De hoogste berg van Noord-Amerika de Denali (tot 2016 Mount McKinley) blijkt buiten het park vanuit het zuiden ook nog eens veel beter te zien.  

wat oudere karakteristieke huisjes 

 Denali Hwy

het verhaal van deze auto verteld door de echte liefhebber in McCarthy bij de Kennicott kopermijn, even later staat hij stil zonder benzine.....

Kennicott kopermijn genoemd naar de naast gelegen Kennicott gletsjer, hier het oude mijnwerkers dorp van de grootste kopermijn ter wereld eerste helft vorige eeuw

Kennicott gletsjer

Een niet te missen deel van Alaska is de Kenai Peninsela, het grote schiereiland ten Zuidwesten van Anchorage. De natuur is hier werkelijk prachtig, de wit besneeuwde bergen met ijsvelden en de vele gletsjers en rivieren afgewisseld met bossen en meren dit is Alaska. Alles groeit hier in het noorden veel sneller dan thuis, in 3 maanden tijd verloopt de groeicyclus waar het in Nederland 8 maanden over doet. Deze snelle groei komt grotendeels door de extreem lange licht periodes. De sneeuw smelt pas in juni en de winter begint alweer in september. We zitten midden in de grote zalmtrek en de vakantietijd. Het is er drukker dan ooit met vissers en toeristen. De visvergunning dit jaar geeft een verdubbeling in het aantal zalmen die je per persoon mag vangen want er is een overvloed aan zalm!

zalm vissen Kenai river

dit blijft zo mooi....

Waarom geeft de media alleen maar de negatieve informatie over onze natuur er is ook zoveel positiefs te melden. Hier zijn ook diverse gletsjers die jaarlijks gewoon groeien! We spreken onderweg een tweetal journalisten van een Franstalige Canadese krant zij doen wat onderzoek in Noord-Canada. Het wordt hen o.a. verboden iets van de gegevens over de sterk veranderende CO2 cyclus vanuit de onderstromingen van de oceanen en de CO2 opname hiervan in de luchtlagen te publiceren. Dit past namelijk niet in “veronderstelde” oorzaak van de huidige klimaatverandering……   Het weer is de laatste weken erg wisselvallig, zo nu en dan een zonnige dag maar ook zetten de weergoden regelmatig de hemelsluizen wijd open. Het is tijd om verder te gaan. De ferry vanuit Whittier richting Juneau, 2 dagen per boot op weg naar de geïsoleerde hoofdstad van Alaska, niet bereikbaar via de weg. We gaan kijken of het weer daar beter is, ze hebben ruim 2.200 mm/jaar aan neerslag (bijna 3x zoveel als NL). Wie weet, schijnt er toch nog een zonnetje voor ons?

 --000--