Snelle verbinding!                                                                                                             -Turkije-

Wij verlaten de kust, richting Cappadocië.  

Hevige uitbarstingen van de Erciyes (3916m) en de Hasan berg (3268m) bedekten 3 miljoen jaar geleden Cappadocië met tufsteen, een zacht gesteente van lava, as en modder. Wind en regen hebben dit broze gesteente geërodeerd en een spectaculair surrealistisch landschap gevormd.

Verschillende valleien met ieder zijn eigen identiteit, het is een verbazing wekkend schouwspel van moeder natuur.

Rotswoningen van ruim 4000 v. Chr. gemaakt in dit gesteente hebben tijdens de Byzantijnse tijd dienst gedaan als kloosters en kapellen.

Ondergrondse steden met meer dan 8 verdiepingen, inmiddels 37 ontdekt, 2 open voor bezoekers maar men vermoed dat er meer dan 100 aanwezig zijn. Wij gaan voor een bezoek aan Kaymakli.

Nog iets verder naar het Oosten, voor ons 2 dagen rijden, Nemrut Dagi (Nemrut Berg). Op de top van deze 2150m hoge berg, de hoogste van Noord Mesopatomië, staat een gigantisch grafheiligdom uit de eerste eeuw v. Chr. gebouwd voor Koning Antiochus I van de Comagenen. De beelden van Apollo, Zeus, Hercules, Tyche en Antiochus zijn door de eeuwen heen flink beschadigd.

Wij kunnen de berg oprijden tot vlak voor de beelden en zijn de enige bezoekers samen met twee Belgische meisjes op de fiets.

Wij hebben de culturele hoogtepunten van ons lijstje afgevinkt en gaan op weg naar de grens met Iran. Nog zo’n 600km. De campings zijn op, de truckers rustplaatsen, mooi gelegen restaurants.

Spreekt voor zich.

Aan Van meer.

Dus (douche)

Als laatste overnachting ongeveer 100km voor de grens met Iran belanden wij in het Turks militaire bolwerk Baskale midden in het Koerdische deel. Onze laatst verwachte “camp spot” blijkt inmiddels een hoofdkwartier van de militaire politie te zijn. Marijke blijft wachten bij de camper, voor mij gaat het hek open en ik wordt aangesproken door mannen in burger met openlijk het pistool tussen de broeksband. Het is even wachten tot er iemand uit het grote gebouw verschijnt die Engels spreekt. Ja meneer er komen hier wel meer toeristen maar die gaan meestal direct weer verder, is het antwoord als ik vraag waar wij misschien kunnen overnachten. Ik kijk bedenkelijk om mij heen, er is toch wel ergens een plekje voor onze camper? De mannen met de bobbels onder hun overhemd, inmiddels zo’n tiental staan om mij heen en zijn flink aan het discussiëren, bellen en wijzen. Na een minuut of wat wil de Engels sprekende dat wij hem in zijn auto volgen met de camper. Na een km rijden komen wij op een prima beveiligd en bewaakt militair terrein. Hier mogen wij de nacht wel staan. Wij krijgen thee, belangstelling en uiteindelijk het wachtwoord van hun WIFI. Zo’n snelle verbinding hebben wij nog niet gehad in Turkenland.

Helaas geen foto’s…….   

Waar gaat dit water heen?

                                                                                          000