Het zal toch niet waar zijn                                                                           - Brazilië -

Het regent al de hele ochtend pijpestelen, de stroompjes op de weg voor het terras beginnen riviertjes te worden en op de lagergelegen delen staat inmiddels meer dan 40 cm water. Het aanzien van de omgeving is triest, de gevels zijn zwart van de tropische schimmel in dit stadje Oiapoque aan de grensrivier met dezelfde naam aan de rand van het 250.000 inwoners tellende landje Frans Guyana in het uiterste noord oosten van Brazilië.

Belém

Het is het “einde van de wereld”. Om hier te komen moet je vanuit de stad Belém met de boot, voor ons met de “balsa” een platte rechthoekige ponton van 20 x 80 meter met duwboot en volgeladen met 24 vrachtwagens. De overtocht om het grootste eiland ter wereld “Ilha de Marajo” in de monding van de immense Amazone rivier duurt zo’n 40 uur. We slapen in de camper, het dak kan omhoog. De vrachtauto chauffeurs in hun cabine al dan niet in de hangmat.

op de balsa naar Macapa, kopje koffie (cappuccino) erbij... 

Dan ben je nog maar in de stad Macapa precies op de evenaar. Het is de hoofdstad van de staat Amapa, een van de armste in Brazilië. In de regentijd is de weg van Macapa naar hier in Oiapoque een onderneming of zelfs onmogelijk volgens de schaarse informatie in de “Footprint travel giude”, de LonelyPlanet geeft geen enkele informatie over dit deel van Brazilië, rugzaktoeristen zie je hier dan ook niet.

monument op de evenaar in Macapa

De weg had al in 2014 volledig geasfalteerd moeten zijn maar door corruptie is er geen geld meer voor de laatste 110 km van deze bijna 600 km lange weg naar het niets. In Macapa bezoeken we Jan en zijn vrouw Rosimeire, een oude buurjongen uit de Flevo polder. Zij zijn bezig om voor de derde keer een boerderij als pionier in Brazilië op te zetten. Inmiddels is na 6 jaar noeste arbeid van de 800 hectare grond 175 hectare ontgonnen voor de soja teelt en is het zelfgebouwde huis bijna klaar. Hier horen we op het nieuws dat de weg naar Oiapoque door de regen is geblokkeerd door vastzittende vrachtauto’s en bussen. Jan heeft 1400 mm neerslag gemeten in de laatste 3 maanden, zelfs voor hier exceptioneel veel. (NL jaargemiddelde is 800 mm regen) De soja moet dan ook snel gezaaid worden als het droger wordt, de “droge” tijd duurt hier maar 4 maanden.

bij Jan en Rosimeire

uitleg over de landerijen door Jan

eigen gemaakte stuwmeer als waterbuffer en straks voor recreatie

bij de buren 

Maar na twee dagen wagen we het erop, de eerste 450 km gaat vlot over deze prima weg met weinig verkeer en weinig dorpsdrempels die in de rest van Brazilië de rit zo tijdrovend maken. Maar dan houdt plotseling onaangekondigd het asfalt op! De modder begint, na 2 uur modderen komen we bij een restaurantje en vragen om hier op de parkeerplaats te mogen staan voor de nacht. De volgende ochtend al snel kunnen we nog net om een al twee dagen in de modder vastzittende vrachtwagen heen. Vier kilometer verder staat de weg vol met twee bussen met passagiers die de vorige avond laat nog een “plas” stop maakten bij het restaurantje, een aantal vrachtauto’s en wat “gewone” auto’s. De weg is geblokkeerd door een tot de assen in de blubber vastzittende tankwagen. Een pickup, een Toyota Hillux lukt het met veel moeite om er nog net langs te rijden. Hij is ongeveer net zo breed als wij en heeft minder bodemspeling zo te zien. Onder veel belangstelling en met inmiddels 5 jaar worldwide weer en weg  ervaring wagen we het erop. Waarachtig het lukt ons onder luid applaus van de toeschouwers!

einde asfalt...

"nieuwe bruggen" leggen is al een paar jaar geleden gestaakt 

al twee dagen aan het modderen, hier kunnen we makkelijk omheen

maar ook hier komen we langs

Sinds 2011 ligt er een prachtige brug over de rivier bij Oiapoque, betaald deels door de Frans/Europese overheid en deels door Brazilië maar door geld gebrek vanuit Brazilië was deze niet in gebruik. De infrastructuur aan deze kant is nog altijd niet klaar. Hier moet je met de ferry, deze gaat een keer per dag, maximaal 8 auto’s. Soms zit het mee in het leven, een week voor onze aankomst is de brug opengesteld! Maar bij aankomst op zaterdag is het immigratie kantoortje en de douane gesloten en horen we voor het eerst dat er ongeregeldheden zijn in Frans Guyana. De wegen zijn geblokkeerd, dit is niet zo moeilijk er is maar een doorgaande geasfalteerde weg van 250 km via de hoofdstad Cayenne naar het grensplaatsje Saint-Laurant du Maroni aan de Marowijnerivier met Suriname. Alle overheids diensten liggen plat. Scholen, het vliegveld en de consulaten zijn gebarricadeerd. Men staat niet in voor onze veiligheid, dit duurt nu al 10 dagen. We zoeken maar een hotelletje, “het” hotel van het stadje is Hotel Tropical.

nieuwe brug over de Oiapoque rivier naar Frans Guyana

Oiapoque een levendig stadje

Als we naar de kamer lopen zie ik op 2 van de 4 brandblussers de drukmeter dik in het rood staan. Maar er is internet, tenminste als het niet regent en de stroom niet uitvalt en een afgesloten parkeerplaats voor de camper, we zitten tenslotte nog steeds in Brazilië. Informatie over de situatie is schaars, een bezoekje na het weekend aan immigratie en douane, nog steeds gevestigd in het stadje zelf levert niets op. Maar via de NL ambassade in Paramaribo krijgen we het telefoonnummer van de Nederlandse honorair consul in Cayenne. Hoopvolle informatie krijgen we niet, het gepubliceerde reisadvies voor Frans Guyana is negatief en er zit weinig schot in de onderhandelingen. De actie voerders zijn kwaad over de hoge kosten van levensonderhoud, de lonen liggen veel lager dan in het moederland Frankrijk (hoe ongelijk is de wereld toch), ze willen veel geld wel 2,5 biljoen per direct, mijn rekensommetje leert dat dit 10.000 euro per inwoner is!. Frans Guyana met zijn hoge werkloosheid is het enige Europese gebiedsdeel overzee. De druk op de Franse regering is groot zo vlak voor de Franse verkiezingen, aardig getimed dus. De belangrijkste economische pijler is de Franse raketbasis, Centre National d’Etudes Spatiales. Met ruim 12.000 man personeel en lonen op of ver boven Europees niveau is het de grootste werkgever na de overheid. Het is goed voor bijna 50% van de lokale productie. We wilden graag zo’n grote vuurpijl de lucht in zien gaan, maar de volgende lancering van de Europese Ariane raket met twee satellieten is “even” uitgesteld.  Veel opties hebben we niet, terug naar Macapa dan weer met de balsa naar Belém of de situatie afwachten. Verder met de balsa naar Manaus, midden in de Amazone is nog een paar maanden te vroeg vanwege de regentijd voor de enige 900 km lange onverharde weg van Manaus naar Porto Velho, richting het zuiden. We hebben nog wel wat dagen maar het is wel rekenen met ons 90 dagen visum voor Brazilië.

een trieste en natte dag

Nu na 5 dagen lijkt de lucht in Cayenne te klaren lees ik op de Franstalige site. Net valt ook mijn oog op het nieuws van Suriname, gisteren is daar een demonstratie geweest tegen Bouterse, tegen de onlangs verhoogde brandstofprijzen en vooral de onrust over de toename van de criminaliteit. Aanstaande donderdag, morgen dus, plant men nu een echt grote demonstratie……

De regen is ook nog steeds niet gestopt, het onderbuikgevoel begint nu toch een beetje op te spelen…… 

000